Een reus op een kinderfiets

Hoi allemaal,

Toch maar even snel een blogje schrijven. Het is alweer bijna vier weken geleden dat ik op Franse bodem landde, maar het voelt alsof ik hier al maanden zit. Wat gaat de tijd snel! Het leven gaat hier zo zijn gangetje, beetje colleges volgen, nog steeds geen huiswerk (of ik doe iets verkeerd), feestje hier en daar, af en toe de omgeving wat verkennen, strand zit er helaas niet meer in, of in ieder geval niet om te zwemmen want daar is het nu toch wel echt te koud voor. Ja, 23 graden, en iedereen loopt hier met dikke jassen en sjaals.

De stemming is op dit moment erg Frans: om de zoveel dagen is er weer een grève générale: het openbaar vervoer gaat nog maar gedeeltelijk, op de uni is het een zootje en zelfs de dierentuin was dicht afgelopen donderdag. De Fransen vinden het niet leuk dat ze in plaats van 60 tot hun 62e moeten doorwerken. Foldertjes met “MOBILISONS-NOUS” worden op de campus uitgedeeld, posters en graffiti teksten roepen op tot staken en ik kijk er al niet meer van op als ik er mensen met megafoons zie rondlopen…Wel een beetje jammer dat de laatste nationale staking op mijn verjaardag was, dus de dierentuin was dicht en de trams en bussen gingen maar om het half uur. Maar het heeft de pret niet kunnen belemmeren: het was een zeer geslaagd feest! Er was al een soort van borrel georganiseerd voor de bewoners van Voie Domitienne, dus de mensen buiten Voie Do heb ik uitgenodigd, om van de geniale Franse rappers, punch en versnaperingen te genieten :) Heb allemaal leuke cadeautjes gekregen, ook van mensen die ik eigenlijk amper kende, en er is zelfs nog voor me gezongen, in het Pools nog wel! Ook nog een suprise visit van een verre vriend, stond opeens voor m’n neus! Na het feest gingen we nog met een groepje uit in de stad. We moesten het hele eind lopen, want door de staking gingen de trams amper.. grr.. maar het was een zeer geslaagde avond :)

De avond ervoor kreeg ik nog de kans om wat meer mensen uit mijn gebouw te leren kennen, gezien de keuken een lege bedoening is en er verder geen gemeenschappelijke ruimtes zijn. Ik heb expres de andere Erasmus studenten wat vermeden om wat meer Fransen te leren kennen. Ook gisteren had ik nog afgesproken met een Franse vriendin die ik uit Groningen ken. We zaten in een bar met wat vrienden van haar, allemaal Fransen dus, hele avond in het Frans gekletst (doe ik ook wel met de Erasmussers, maar dat is toch net even anders..). Het enige nadeel is dat de Fransen dan opeens de behoefte voelen om hun Engels te oefenen: “I ate you!!!” (hate dus).

De colleges gaan verder prima, de docenten praten nog steeds even snel, maar ik begin er al aan te wennen. Er waren wel wat problemen met werkgroepen, omdat ik me er voor een aantal niet had ingeschreven. Bij één college waren er dus dertig leerlingen te veel en de administratie had een andere groep gemaakt die op vrijdag college zou hebben. Alleen had ik op dat moment een ander vak, dus ging ik maar langs de administratie om te vragen of ik op dinsdag mocht blijven. Er waren nog een aantal andere studenten die hetzelfde verzoek hadden, dus ze hadden bedacht om hun namen op een papiertje te schrijven. Ik schrijf de mijne er ook bij, geef het aan de vrouw van de administratie, deze pakt het papiertje aan en roept “Mais ça sert à rien!”, verfrommelt het en gooit het weg! Ik was in shock. Ik moest maar bij de ‘tuteur’ langsgaan. Weet ik veel wie dat is, waar die zit en wanneer, en na een half uur zoeken dacht ik “ach stik er maar in” en ging de stad in om te shoppen. Het werd ook wel eens tijd om naar de kapper te gaan (de laatste keer was vorig jaar augustus – oeps), dus een kapper binnengestapt en een afspraak gemaakt. Was maar een heel klein kapperszaakje, ik was op dat tijdstip de enige klant, maar de kapster had een gezellig ouderwets muziekje opgezet en de eigenaar vertelde vrolijk dat ie met Koninginnedag in Amsterdam was geweest. Het was wel een beetje moeilijk uitleggen in het Frans dat de puntjes bijgeknipt moesten worden en dat ik wel iets van een schuine lok wilde, en toen zij op haar beurt vroeg “Tu veux que je te dégrade?” keek ik een beetje raar op, maar ze bedoelde dus of ik laagjes wilde. Elke dag leer je weer wat nieuws, haha.

In het weekend zijn we nog met de Nederlandse chicas naar Sète geweest, een stadje op een half uur rijden afstand. Onze Pussywagon kon eindelijk haar benen weer eens strekken, want de afgelopen weken heeft ze alleen maar zielig op een parkeerplaats gestaan. Lekker weer, bootjes kijken, nog een boottochtje gedaan (maar dat ging er wild aan toe – golven water spoelden over de boot, ik was net een zigeuner met m’n sjaal op m’n hoofd), mosselen met patat gegeten, heerlijke zaterdag gehad! Zondag had ik afgesproken met een vriend van een huisgenoot die z’n fiets aan mij wilde verkopen. Stond ik daar te wachten, en wachten, en wachten… ik had z’n nummer niet, en de telefoon van mijn huisgenoot stond stil, handig. Tijdens het wachten kwam er nog een kerel naar me toe die héél graag vrienden met me wilde worden, jammer voor hem, maar daar zat ik nu niet op te wachten. Eenmaal weer thuis las ik op Facebook dat hij 1,5 uur later wilde afspreken.. dude.. alsnog later met hem afgesproken, en fiets gekocht :D Superstoere mountainbike… maar wel een kinderfietsje, met een mandje, haha!! Vreemd genoeg fietst iedereen hier op minifietsjes, en een mountainbike is op zich wel handig voor alle heuvels, gaten, scheuren, drempels… wat een avontuur, even naar school fietsen! Zigzaggend tussen voetgangers door, want er is niet overal een fietspad en de auto’s scheuren me net iets te hard om er tussen te gaan trappen met m’n fietsje. Ik bedacht me later ook dat ik nog geen fietslampjes had, maar van fietswinkels hebben ze hier nog nooit gehoord, dus dat zal nog wel een uitdaging worden om die te vinden.

Ik voel me trouwens over het algemeen echt een reus, niet alleen op m’n fietsje, maar ook in de bus kan ik m’n benen niet kwijt, de collegebanken zijn verschrikkelijk laag en toen ik gisteravond met een paar Franse jongens biljard aan het spelen was, was ik gewoon de allerlangste!

Eigenlijk heb ik nog veel meer te vertellen, maar deze blog wordt al veel te lang en slaapverwekkend dus ik wens jullie een fijne avond. Ik ga maar vroeg pitten, want de wekker gaat morgen om 4:45… tripje naar Barcelona! Life is good!

P.S. Quote van Marieke: “Weet je wat we moeten zeggen!? ‘Voor vijf euro mag je mijn kat zien!’”